Bundan çok değil otuz kırk yıl önce geniş aileler olarak bir evde toplu olarak yaşardık.
Evde nineler, dedeler, babalar,annele,evlatlar,torunlar birkaç kuşak bir arada yaşardık.
Ailede müthiş bir disiplin, birbirini tamamlayan bir otokontrol olurdu.
Herkes aynı sofrada buluşur, aynı sahana kaşık sallardı.
Yemeklerde bereket vardı.
Malesef son yıllarda sanayileşme ile köylerden şehirlere büyük göçler oldu.
Geniş aile statüsünden hızla çekirdek aileye dönüşü verdik.
Bunun sonucunda kimse kimseye ulaşamaz,aramaz oldu ve unutup gitti.
Cenazeler ve düğün cemiyetleri olmasa kimsenin kimseden haberi bile olmayacak.
Ancak biz fındıkcılar için durum biraz farklı.
Helede fındık çok olduğunda dışarda ne kadar aile efradı varsa eve toplanır.
Hatta okumuşu, memuru, müdürü, doktoru, mühendisi hiç fark etmez herkes köye iştima olur.
Bu iştimada kimsenin makamı mevkisi olmaz.
Herkes abidir,abladır,bacıdır,yenge-dir.
Bir doktorun tırpan motorunu sırtlayıp bahçede tırpan vurduğuna,bir mühendisin fındık çuvalı sırtında harmana fındık taşıdığına,bir müdürün elinde gelberi fındık harmanı karıştırdığına şahit olabilirsiniz.
Helede tüm aile bireylerinin hizaya geçip yerden fındıķ toplama pozisyonu yokmu? Tüm geçmiş o anlarda konuşulur.Aile bireyleri tek tek kritik edilir.
Akşam olduğunda bayanlar mutfakta iş bölümü yapar hep birlikte mutfak tezgahının önüne dizilirler.
Hani kimse kimseden alt kalmaya çalışmaz, tam bir koşuşturmaca içinde yemekleri hazırlarlar.
Erkekler akşam yemegini aynı kaptan çala kaşık yedikten sonra sınır komşularınızla harman kenarlarında hasbihaĺler başlar geçmiş anılar tazelenir.
Çocukluk günleri yad edilir.
İşte her yıl yaklaşık bir ay süren bu etkileşim biz fındıkcı aileleri için kültürümüzün yaşatılması adına önemli bir süreç oluşturmaktadır.
Ne diyelim
İyiki fındığımız var.
Yoksa herkes birbirini unutup gidecek.
Allah'a emanet olunuz.
Saygılarımla.
Ertan Cinbat.
Sakarya Ahbar İnternet Gazetesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder